برای تمدنی که مهمان ناخوانده می‌آورد چه بهایی باید پرداخت؟ چطور به ذهن‌شان رسیده که فقط آنها می‌توانند علمی و به روز و پیشرفته فکر و عمل کنند؟ آیا تمدن و فرهنگ میزبان به رسمیت شناخته میشود؟ چرا تفکری وجود دارد که فکر میکند از همه چیز بهتر سر درمیآورد؟
خانم صارمی تعریف می‌کرد که وقتی برای تبلیغ نهضت سوادآموزی و ثبت‌نام زنان و دختران بی‌سواد و کم‌سواد به روستاهای متعدد می‌رفته، ماجراهای مختلفی برایش پیش آمده است. به طور مثال از طرف برخی، مورد اهانت قرار می‌گرفته یا در مواردی، مردان کتاب‌های آموزشی را پیش او پاره می‌کنند و دور می‌اندازند ولی او هیچ وقت عقب‌نشینی نکرده است.
اگر بدون پیش فرض‌هایی که بی‌تفاوت‌ها برایمان ساخته‌اند سراغ شهدا به عنوان نماینده امتِ جنگ دیروز برویم، به خوبی می‌بینیم که در متن رفتار آنها هم این جنگ فقر و غنا هست.
پروپاگاندای هوشمند در قرن ۲۱ اینگونه کار میکند که شهروند آمریکا را به «رویای آمریکایی» توجه می‌دهد و در محدوده “امنیت ملی” نگه می‌دارد و همزمان شهروند ایرانی را به مرز «نفرت از خود» و کشورش می‌رساند.
پیروزی از مهلکه ۱۱ سپتامبر از بزرگ‌ترین موفقیت‌های ملت ایران در ۴۵ سال گذشته است. موفقیتی همسنگِ پیروزی انقلاب اسلامی و ۸ سال دفاع مقدس
معتقدم که ناکارآمدی در نقش‌های تمدنی مشهد و حتی ایران، بخاطر غفلت حرمداران از رسالت اصلی‌شان، مضاعف شده است. حرم مزیت‌هایی دارد که هیچ جایی ندارد و این مزیت‌ها به نفع حرکت تمدنی امت، فعال نشده است.
«آورده سریالِ آقازاده برای جامعه چیست؟» وقتی از آورده اثر هنری سخن می‌گوئیم، از هنرِ پیشتاز، آگاهی‌بخش و محرکِ جامعه و مردم سخن می‌گوئیم! اما اگر اثری تنها با تکیه بر آنچه تاکنون در جامعه موجود بوده تولید شود و بر تکرارِ هیجان‌انگیزِ همان حرف‌ها متمرکز شود، هنرِ پیشتاز است یا هنر تخدیری؟!
هدف پیامبران، اصلاح نقاط ضعف و معایب جامعه است و هدف منبری مزاج‌گو، راضی کردن مخاطب. لذا اولی مطابق مصلحت مخاطب سخن می‌گوید و دیگری مطابق میل او.
بخشی از این روضه‌های عدالتخواهانه، ناشی از انباشت سیاست‌های هفت سال گذشتۀ دولت فعلی باشد، اما شاید هم این روضه‌ها نشان می‌دهد که سرمایه‌داری – آن هم در شهر «مذهبی» مشهد‌الرضا(ع)، مدفن امام هشتم(ع) – پایتخت فرهنگی جهان اسلام و یکی از ارکان تمدن نوین اسلامی، تبدیل به یک کلان مسئلۀ اجتماعی شده است.
درمورد سخنرانی اخیر آقامیری، تضاد میان محتوا و لحن گفتار، بس آشکار است. به خشونت‌بارترین لحن، خشونت محکوم میشود و به تهاجمی‌ترین طرز، سخن از رحم و مهربانی می‌رود… و ازهمین سنخ است پدیده آشنای «استبداد روشنفکرانه» و خشونت آزادی‌خواهانه.
