یک شب حوالی آرامگاه علی‌بن‌حمزه غذاها را توزیع کردیم و دو ساندویچ دیگر باقی مانده بود. دو نفر کارتن‌خواب را دیدم، گفتم غذا می‌خواهید؟ گفت خدا خیرت بدهد. یکی از آنها برگشت سمت آرامگاه علی‌بن‌حمزه (ع) و خدا را شکر کرد. گفت از صبح تا حالا چیزی نخوردم. آمدم سمت آرامگاه آقا علی‌بن‌حمزه (ع) شاید فرجی شود…
کشورمان در زمینه تامین اقلام و تجهیزات خیلی وضعش خوب است. از نظر رسیدگی به بیماران ما هیچ محدودیتی از نظر سنی نداریم که مثلا بگوییم سالمندان را رها کنیم تا به جوان‌ترها برسیم. از نظر پوشش بهداشتی و کاور کادر درمانی و بیماران هم هیچ کمبودی نداشتیم. البته همت مردم هم در این زمینه خیلی خوب بوده است و پشت ما را خالی نکردند.
مرحوم حق‌شناس: خداوند وقتی می‌خواهد به بعضی از بنده‌هایش لطف کند، ریاضت‌های تحمیلی برایشان ایجاد می‌کند. بعضی از بنده‌ها خودشان اهل عبادت هستند، ولی اهل به زحمت افتادن نیستند. خداوند می‌خواهد به آنها مرحمت کند که ریاضت‌های اجباری برایشان ایجاد می کند.
شیراز، شهر شعر و ادب است. کار خیلی قشنگی از طرف شاعران و خوش‌نویسان عزیز انجام شد. آنها برای تک‌تک کادر درمان و پرسنل بیمارستان، با اسم خودشان یک دوبیتی سرودند. بعد این دوبیتی را خطاطی و قاب کردند و به بچه‌های بیمارستان هدیه دادند.
یکی از دلایل موفقیت ما در مدیریت شرایط کرونایی، این بود که هشتاد درصد سیستم درمان و صددرصد سیستم بهداشتی‌مان دولتی اداره می‌شود. اینکه می‌بینید آمریکا این‌قدر در بحران کرونا بد عمل کرده، به خاطر این است که سیستم بهداشت و درمانش خصوصی اداره می‌شود.
تصویر غالب از نقش‌پذیری خانم‌ها در مواقع بحران، به دوره پشتیبانی از جنگ باز می‌گردد؛ یعنی نقش غیرمستقیم و البته موثر. شرایط در بحران کرونا، البته متفاوت است. بیشتر پرستاران در بیمارستان خانم‌ها هستند و این‌بار به صورت مستقیم نقش‌آفرینی می‌کنند… تکرار هشتگ «سپاس قهرمانان سلامت» به تنهایی نمی‌تواند تصور و درک ما را بهبود بخشد. خانم‌ها طبیعتا دلبستگی‌ها و وابستگی‌هایشان به خانواده پررنگ‌تر است. باید کمی به دغدغه‌هایشان نزدیک شویم تا ببینیم «قهرمان بودن» و در عین حال «مادر بودن» و «دختر بودن»، ممکن است چه تراژدی سنگینی ساخته باشد.
ما از ۳۰ بهمن تصمیم گرفتیم که این بیمارستان از مرکز ارائه‌ی خدمات به بیماران سوانح و سوختگی، به بیمارستان کرونا تغییر کاربری دهیم. یکم اسفند ۹۸ این مسئله به تصویب قطعی رسید و از همان روز تدریجاً بیماران آماده جابه‌جایی شدند. دوم اسفند جابه‌جایی بیماران و پرسنل انجام شد و فردایش این تغییر به طور کامل انجام گرفت و پذیرش بیماران کرونایی شروع شد. در کمتر از ۴۸ ساعت شرایط را برای پذیرش بیماران کرونایی مهیّا کردیم.
برادران عزیز جهادی! می‌دانم که از تصمیمات دولتی و رسیدگی نکردن کافی دولت به معیشت مردم گله‌مندید، اما یادمان باشد، از روز اول جهادی‌ها کاری نداشتند به تصمیمات دولت، بلکه با حضور خود سعی کردند باری از دوش کشور بردارند…برادران عزیز جهادی! تا دیرتر نشده نقش خود را ایفا کنیم، که تفاوت‌ها را همین ایفای نقش به هنگام ایجاد می‌کند
مسیرها را لیست می‌کنیم و در گروه هماهنگی فضای مجازی قرار می‌دهیم… تیم بسیج فلان منطقه می‌بیند تیم آن مسجد دیگر کجاست. می‌رود هرجا خلاء باشد یا خیابانی مغفول مانده باشد، زحمتش را می‌کشد… این مزیت اخلاص جهادگران است که کار برکت پیدا می‌کند. ما خودجوش با هفت یا هشت گروه شروع کردیم و به صد گروه رسیدیم.
خانواده‌ها کسی را ندارند که به خاطر از دست دادن عزیزشان دلداری‌شان بدهد. غسالها این موضوع را باری به دوش خود می‌بینند. به آنها ملحق می‌شوند و خود را در غم آنها شریک می‌دانند… اجسادی که از خانه‌ی سالمندان می‌آورند، فقط یک نفر از پرستاران خانه‌ی سالمندان همراهش هست. غسالها تا لحظه‌ی آخر همراه جنازه هستند… بارها پیش آمده میت فوت عادی به آرامستان آورده‌اند، ولی کسی نبوده همراهی‌اش کند. ترس باعث تنهایی این میت شده و همکاران خودشان زیر تابوت او را گرفته‌اند.
