کشورمان در زمینه تامین اقلام و تجهیزات خیلی وضعش خوب است. از نظر رسیدگی به بیماران ما هیچ محدودیتی از نظر سنی نداریم که مثلا بگوییم سالمندان را رها کنیم تا به جوان‌ترها برسیم. از نظر پوشش بهداشتی و کاور کادر درمانی و بیماران هم هیچ کمبودی نداشتیم. البته همت مردم هم در این زمینه خیلی خوب بوده است و پشت ما را خالی نکردند.
یکی از دلایل موفقیت ما در مدیریت شرایط کرونایی، این بود که هشتاد درصد سیستم درمان و صددرصد سیستم بهداشتی‌مان دولتی اداره می‌شود. اینکه می‌بینید آمریکا این‌قدر در بحران کرونا بد عمل کرده، به خاطر این است که سیستم بهداشت و درمانش خصوصی اداره می‌شود.
تصویر غالب از نقش‌پذیری خانم‌ها در مواقع بحران، به دوره پشتیبانی از جنگ باز می‌گردد؛ یعنی نقش غیرمستقیم و البته موثر. شرایط در بحران کرونا، البته متفاوت است. بیشتر پرستاران در بیمارستان خانم‌ها هستند و این‌بار به صورت مستقیم نقش‌آفرینی می‌کنند… تکرار هشتگ «سپاس قهرمانان سلامت» به تنهایی نمی‌تواند تصور و درک ما را بهبود بخشد. خانم‌ها طبیعتا دلبستگی‌ها و وابستگی‌هایشان به خانواده پررنگ‌تر است. باید کمی به دغدغه‌هایشان نزدیک شویم تا ببینیم «قهرمان بودن» و در عین حال «مادر بودن» و «دختر بودن»، ممکن است چه تراژدی سنگینی ساخته باشد.
ما از ۳۰ بهمن تصمیم گرفتیم که این بیمارستان از مرکز ارائه‌ی خدمات به بیماران سوانح و سوختگی، به بیمارستان کرونا تغییر کاربری دهیم. یکم اسفند ۹۸ این مسئله به تصویب قطعی رسید و از همان روز تدریجاً بیماران آماده جابه‌جایی شدند. دوم اسفند جابه‌جایی بیماران و پرسنل انجام شد و فردایش این تغییر به طور کامل انجام گرفت و پذیرش بیماران کرونایی شروع شد. در کمتر از ۴۸ ساعت شرایط را برای پذیرش بیماران کرونایی مهیّا کردیم.
برادران عزیز جهادی! می‌دانم که از تصمیمات دولتی و رسیدگی نکردن کافی دولت به معیشت مردم گله‌مندید، اما یادمان باشد، از روز اول جهادی‌ها کاری نداشتند به تصمیمات دولت، بلکه با حضور خود سعی کردند باری از دوش کشور بردارند…برادران عزیز جهادی! تا دیرتر نشده نقش خود را ایفا کنیم، که تفاوت‌ها را همین ایفای نقش به هنگام ایجاد می‌کند
مسیرها را لیست می‌کنیم و در گروه هماهنگی فضای مجازی قرار می‌دهیم… تیم بسیج فلان منطقه می‌بیند تیم آن مسجد دیگر کجاست. می‌رود هرجا خلاء باشد یا خیابانی مغفول مانده باشد، زحمتش را می‌کشد… این مزیت اخلاص جهادگران است که کار برکت پیدا می‌کند. ما خودجوش با هفت یا هشت گروه شروع کردیم و به صد گروه رسیدیم.
خانواده‌ها کسی را ندارند که به خاطر از دست دادن عزیزشان دلداری‌شان بدهد. غسالها این موضوع را باری به دوش خود می‌بینند. به آن‌ها ملحق می‌شوند و خود را در غم آن‌ها شریک می‌دانند… اجسادی که از خانه‌ی سالمندان می‌آورند، فقط یک نفر از پرستاران خانه‌ی سالمندان همراهش هست. غسالها تا لحظه‌ی آخر همراه جنازه هستند… بارها پیش آمده میت فوت عادی به آرامستان آورده‌اند، ولی کسی نبوده همراهی‌اش کند. ترس باعث تنهایی این میت شده و همکاران خودشان زیر تابوت او را گرفته‌اند.
منطقه حصیرآباد، خلأ جدی فضای ورزشی دارد. با تهیه تشک‌های ورزشی، حیاط مسجد را به باشگاه ورزشی تبدیل کردیم تا بچه‌ها بهترین بهره را از فضای مسجد ببرند و توانایی‌هایشان را رشد بدهند. روز افتتاح باشگاه مصادف شد با شهادت سردار دل‌ها؛ حاج قاسم سلیمانی. این شد که اسم باشگاه را به نام شهید قاسم سلیمانی نام‌گذاری کردیم.
دانشجویان در روزهای قرنطینه عمومی، با حضور میدانی در عملیات‌هایی مثل گندزدایی معابر، کنترل تردد افراد و خودروهای بومی، خیاطی ماسک و یا تولید شیلد، صحنه‌های به‌یادماندنی از مقابله شیوع کرونا در موج اول اپیدمی خلق کردند.
ماه اسفند معمولا به خاطر عید نوروز خیاط‌ها وقت سر خاراندن ندارند. به ما اطلاع دادند که دوخت ماسک نیاز جدی است. همگی خیاطی‌های عید را کنار گذاشتیم و مشغول دوخت ماسک شدیم. پارچه با همت خیرین تأمین می‌شد.برای جذب حداکثری خیاط‌ها، اطلاع‌رسانی در شبکه‌های مجازی صورت گرفت و با استقبال زیادی روبه‌رو شد. بعد از آن، به خانه نیروهای داوطلب رفتیم و به آن‌ها هم الگوی کار و ظرافت‌هایش را آموزش دادیم. برای سامان‌دهی شبکه خیاط‌های خانگی، در پنج نقطه ستاد خیاط‌خانه‌ها برپا شد.
